Wie weet waar ?

Ons huis in de Quackelaer Voor zover ik me kan herinneren was die straat mijn wereld. Er woonde oma " Tingeling " op het einde van de straat, waar ik samen met vriendjes zo af en toe een snoepje gingen halen ( Dat doen kleuters nou eenmaal en ik nog steeds.) of spelen op " Het schippers waaike “

Dat was een heel klein stukje ongerepte natuur met daarnaast de kleuterschool. Ongerepte natuur... kon er niet lopen zonder ook maar niet op een slakkenhuis te trappen, kikkers salamanders en appelbomen.. Nog steeds loop ik er bijna dagelijks langs, als ik mijn boodschappen doe.. De slakkenhuizen zijn inmiddels wel vervangen door een pad ( Maar die zie ik nou juist niet meer ) en ook geen salamanders.. helaas.

Nou woonde wij toevallig op een kruising met de Schoolstraat. en wat staat er in een schoolstraat ? JUIST een school, de lagere school nog wel, Tussen ons huis en de Willibrordus School stond slechts 1 huis, en als het speelkwartier was, ging de zoemer en hoorde je het geluid van spelende kinderen. Ik was nog maar drie, maar ik wilde naar die school, leek me leuk.( Wist ik veel )

Nou wilde het toeval dat de Quackelaer eindigde op een T-splitsing met de Willibrordusstraat, met aan de kop de Pastoor Aelen mavo, nog korter dan de kleuterschool en niet verder lopen dan als de lagere school

Samen met een meester welke in die tijd een kamer huurde bij mijn ouders en de zelfde achternaam had.
Ik weet nog dat ie veel Afrikaanse pijlen aan de muur had hangen ( Waarvan hij zei dat er op de punten een dodelijk gif zat.) Of het nou een smoesje was of niet ik nam het zekere voor het onzekere en heb die dingen nooit aangeraakt. Onder zijn bed lagen stapels met boeken...Wie gaat die nou lezen dacht ik mezelf...zoiets zou ik nooit willen doen en wat schiet je ermee op ?
Ik had echt geen idee, bovendien vond ik het ook helemaal niet gek of raar dat er een vreemde persoon in ons huis woonde, Ik vondt het eerder stoer om samen met de meester naar school te mogen lopen...Die gast kon bij mij niet stuk..

Als is het nu 42 jaar later pas weer de eerste echte keer dat ik aan hem denk. Tenslotte wilde ik over die grabbelton vertellen. Maar dat verhaal dat heeft nou eenmaal een staartje..

Spelen

Niets meer niets minder, een klein groen speelgoed soldaatje..
Het wilde me iets vertellen, maar ik zag het toen niet.
Dus bleef ik maar spelen, om zo te leren, wat goed is of slecht.
Je mag niet liegen, bedriegen of stelen, dat weet iedereen
Maar zonder jou inzet voor een beter bestaan, en later niet treuren,
want wat vertelde je geweten ? Dat we bommen moeten maken, gifgas of zo.
Om dan in vrede te leven, vrede in een hel ? Waar kindsoldaten leven,
Maar in de westerse wereld zijn voor kinderen, soldaatjes enkel een spel.

Geen opmerkingen: